برای گلهای زندگی ام بخصوص مهدی میربزگر

دیروزسرکلاس درس به بچه ها گفتم ببینید همه ی ما توزندگی باید سعی کنیم رشد کنیم واگه اشکالی داشتیم درصدد رفع اون باشیم واگه ادعا کنیم که بهترین هستیم توزندگی باختیم چون درگیر منیت وخودخواهی شدیم وباید الگو برداری کنیم از کسایی که دور و برمون هستن از دوستان از پدر مادر از معلما و...

بعد این بحث پیش اومد که از اول ابتدایی تاحالا کدوم معلم رو بیشتر دوس دارن وچرا؟

هرکدومشون نظراتی دادن اما یکی از بچه ها جملاتی  رو گفت که هنوز دقیقا تو گوشمه وهیچ وقت فراموش نخواهم کرد

گفت : بسم الله الرحمن الرحیم من آقای ... رو خیلی دوس دارم آقا تورفیقام تومعلمام هیش کی مهدی صدام نزده آقای ... اینطور صدام میزنه خوشم میادخیلی چیزا بود توزندگیم نمی دونستم خیلی چیزا بود میخواستم یاد بگیرم هیش کی یادم نمی دادآقای ... بهم یاد دستش درد نکنه...

چه فضای سکوتی درکلاس حاکم بود مهدی درحالی که اشک توچشاش بیرون می اومد اینا رو می گفت ومن هم به زور خودمو نگه داشتم...

راستی اگه همه معلما می دونستن که شاگرداشونو به اسم صدا بزنن چقدر صمیمیت بیشتر می شد؟!