قسمتی از وصیت نامه ادوارد ادیش، یکی از بزرگ ترین تاجران امریکایی

 من ادوارد ادیش هستم که برای شما می نویسم، یکی از بزرگ ترین تاجران امریکایی با سرمایه ای هنگفت و حساب بانکی که گاهی خودم هم در شمردن صفرهای مقابل ارقامش گیج می شوم! دارای شم اقتصادی بسیار بالا که گویا همواره به وجودم وحی می شود چه چیز را معامله کنم تا بیشترین سود از آن من شود، البته تنها شانس و هوش نبود من تحصیلات دانشگاهی بالایی هم داشتم که شک ندارم سهم موثری در موفقیت های من داشت...

یادم هست وقتی بیست ساله بودم

یادم هست وقتی بیست ساله بودم خیال می کردم اگر روزی به یک چهلم سرمایه فعلیم برسم خوشبخت ترین و موفق ترین مرد دنیا خواهم بود و عجیب است که حالا با داشتن سرمایه ای چهل برابر بیشتر از آن چه فکر می کردم باز از این حس زندگی بخش در وجودم خبری نیست.

من در سن 22 سالگی برای اولین بار عاشق شدم. راستش آن وقت ها من تنها یک دانشجوی ساده بودم که شغلی و در نتیجه حقوقی هم نداشتم. بعضی وقت ها با تمام وجود هوس می کردم برای دختر موردعلاقه ام هدیه ای ارزشمند بگیرم تا عشقم را باور کند و کاش آن روزها کسی بود به من می گفت که راه ابراز عشق خرید کردن نیست که اگر بود محل ابراز عشق دلباخته ترین عاشق ها، فروشگاه ها می شد!!

کسی چیزی نگفت و من چون هرگز نتوانستم هدیه ای ارزشمند بگیرم هرگز هم نتوانستم علاقه ام را به آن دختر ابراز کنم و او هم برای همیشه ترکم کرد. روز رفتنش قسم خوردم دیگر تا روزی که ثروتی به دست نیاوردم هرگز به دنبال عشقی هم نباشم و بلند هم بر سر قلبم فریاد کشیدم:

هیس، از امروز دگر ساکت باش و عجیب که قلبم تا همین امروز هم ساکت مانده است...

و زندگی جدید من آغاز شد…

من با تمام جدیت شروع به اندوختن سرمایه کردم، باید به خودم و تمام آدم ها ثابت می کردم کسی هستم. شاید برای اثبات کسی بودن راه های دیگری هم بود که نمی دانم چرا آن وقت ها به ذهن من نرسید...

دیگر حساب روزها و شب ها از دستم رفته بود. روزها می گذشت، جوانیم دور می شد و به جایش ثروت قدم به قدم به من نزدیک تر می شد، راستش من تنها در پی ثروت نبودم، دلم می خواست از ورای ثروت به آغوش شهرت هم دست یابم و این گونه شد، آن چنان اسم و رسمی پیدا کرده بودم که تمام آدم های دوروبرم را وادار به احترام می کرد و من چه خوش خیال بودم، خیال می کردم آن ها دارند به من احترام می گذارند اما دریغ که احترام آن ها به چیز دیگری بود.

آن روزها آن قدر سرم شلوغ بود که اصلا وقت نمی کردم در گوشه ای از زنده ماندنم کمی زندگی هم بکنم!

به هر جا می رسیدم باز راضی نمی شدم بیشتر می خواستم، به هر پله که می رسیدم پله بالاتری هم بود و من بالاترش را می خواستم و اصلا فراموش کرده بودم این جا که ایستادم همان بهشت آرزوهای دیروزم بود کمی در این بهشت بمانم، لذتش را ببرم و بعد پله بعدی. من فقظ شتاب رفتن داشتم حالا قرار بود کی و کجا به چه چیز برسم این را خودم هم نمی دانستم !

اوایل خیلی هم تنها نبودم، آدم های زیادی بودند که دلشان می خواست به من نزدیک تر باشند، خیلی هاشان برای آن چه که داشتم و یکی دو تا هم تنها برای خودم و افسوس و هزاران افسوس که من آن روزها آن قدر وقت نداشتم که این یکی دو نفر را از انبوه آدم هایی که احاطه ام کرده بودند پیدایشان کنم. من هرگز پیدایشان نکردم و آن ها هم برای همیشه گم شدند و درست از روز گم شدن آن ها تنهایی با تمام تلخیش به سویم هجوم آورد. من روز به روز میان انبوه آدم ها تنها و تنهاتر می شدم و خنده دار و شاید گریه دارش این جاست که هیچ کس از تنهایی من خبر نداشت و شاید خیلی ها هم زیر لب زمزمه می کردند:

خدای من، این دگر چه مرد خوشبختیست! و کاش این طور بود...

و باز روزها گذشت، آسایش دوش به دوش زندگیم راه می رفت و هرگز نفهمیدم آرامش این وسط کجا مانده بود؟

ایام جوانی خیال می کردم ثروت غول چراغ جادوست که اگر بیاید تمام آرزوها را براورده می کند و من با هزاران جان کردن آوردمش اما نمی دانم چرا آرزوها ی مرا براورده نکرد....

کاش در تمام این سال ها تنها چند روز، تنها چند صبح بهاری پابرهنه روی شن های ساحل راه می رفتم تا غل غلک نرم آن شن های خیس روحم را دعوت به آرامش می کرد.

کاش وقت هایی که برف می آمد من هم گوله ای از برف می ساختم و یواشکی کسی را نشانه می گرفتم و بعد از ترس پیدا کردنم تمام راه را بر روی برف ها می دویدم.

کاش بعضی وقت ها بی چتر زیر باران راه می رفتم، سوت می زدم، شعر می خواندم.

کاش با احساساتم راحت تر از این ها بودم، وقت هایی که بغضم می گرفت یک دل سیر گریه می کردم و وقت شادیم قهقهه خنده هایم دنیا را می گرفت.

کاش من هم می توانستم عشقم را در نگاهم بگنجانم و به زبان چشم هایم عشق را می گفتم.

کاش چند روزی از عمرم را هم برای دل آدم ها زندگی می کردم، بیشتر گوش می کردم، بهتر نگاهشان می کردم.

شاید باورتان نشود، من هنوز هم نمی دانم چگونه می شود ابراز عشق کرد، حتی نمی دانم عشق چیست، چه حسیست. تنها می دانم عشق نعمت باشکوهی بود که اگر درون قلبم بود من بهتر از این ها زندگی می کردم، بهتر از این ها می مردم.

من تنها می دانم عشق حس عجیبیست که آدم ها را بزرگ تر می کند. درست است که می گویند با عشق قلب سریع تر می زند، رنگ آدم بی هوا می پرد، حس از دست و پای آدم می رود اما همان ها می گویند عشق اعجاز زندگیست، کاش من هم از این معجزه چیزی می فهمیدم.

کاش همین حالا یکی بیاید تمام ثروت مرا بردارد و به جایش آرام حتی شده به دروغ! درون گوشم زمزمه کند دوستم دارد.

کاش یکی بیاید و در این تنهایی پر از مرگ مرا از تنهایی و تنهایی را از من نجات دهد، بیاید و به من بگوید که روزی مرا دوست داشته است، بگوید بعد از مرگ همواره به خاطرش خواهم ماند، بگوید وقتی تو نباشی چیزی از این زندگی، چیزی از این دنیا، از این روزها کم می شود.

راستی من کجای دنیا بودم؟

آهای آدم ها ، کسی مرا یادش هست؟

اگر هست تو را به خدا یکی بیاید و در این دقایق پر از تنهایی به من بگوید که مرا دوست داشته است.